تاریخچه پرورش بلدرچین
شروع پرورش بلدرچین در ژاپن حدود قرن یازدهم است که به صورت اهلی از کشور چین وارد شد. در ابتدا هدف از پرورش و نگهداری بلدرچین، به عنوان یک پرنده ی آوازه خوان بود و از آن برای شرکت در مسابقات آواز خوانی استفاده می شد. بلدرچین تجاری امروزی نیز در فاصله ی سال های 1910 تا 1941 از لاین های بلدرچین آواز خوان به وجود آمد و از همان زمان انتخاب برای تولید گوشت و تخم در بلدرچبن آغاز شد. در طول جنگ جهانی دوم جمعیت هر دو گروه بلدرچین آواز خوان و تجاری به شدت کاهش یافت. بعد از جنگ، بخش پرورش بلدرچین ژاپنی از معدودی بلدرچین موجود در کشورهایی مثل کره، چین و تیوان و همچنین نوع وحشی موجود در طبیعت رونق گرفت. لاین های بلدرچین ژاپنی موجود در آمریکا و اروپا نیز بعد از جنگ جهانی دوم از این جمعیت حاصل شدند.
بر اساس گزارش سازمان خواروبار و کشاورزی (فائو)، در سال 2006 تولید گوشت در دنیا 275 میلیون تن بود. سهم ایران از این رقم 1/7 میلیون تن بوده و مقام نوزدهم را داشته. بر اساس این گزارش از کل 1/7 میلیون تن گوشت تولید شده در ایران حدود 900 هزار تن گوشت قرمز و 800 هزار تن گوشت سفید بوده است.
در سال 1961 بلدرچین ژاپنی به عنوان یک حیوان آزمایشگاهی برای مطالعات ژنتیکی معرفی شد ولی به تدریج این پرنده برای تولید گوشت و تخم مورد توجه قرار گرفت و پرورش آن رایج شد، به طوری که مزارع پرروش بلدرچین در کشور های مختلف آسیایی گسترش یافت. گوشت بلدرچین جزء گروه گوشت سفید در سبد غذایی جامعه بوده و تقاضا برای مصرف آن نیز در حال افزایش است. پرورش بلدرچین در ایرن از دو دهه گذشته آغاز شده و در سال های اخیر تمایل برای پرورش این پرنده در حال افزایش است. در اوایل پرروش بلدرچین در ایران نیز گوشت تولیدی آن به کشور های منطقه ی خلیج فارس صادر می شد اما به تدریج و افزایش مصرف داخلی، صادرات آن متوقف شد و امروزه اکثر گوشت تولیدی بلدرچین در داخل کشور به مصرف می رسد. با توجه به شرایط اقلیمی کشور و سازگاری خوب بلدرچین با آب و هوای گرم، پرورش آن نسبت به پرورش سایر طیور ساده تر است. نحوه ی پرورش و امکانات مورد نیاز در پرورش خانگی (محدود به چند قطعه) و متمرکز بسیار تفاوت دارد و برای پرورش متمرکز به اطلاعات کافی در مورد جنبه های مختلف پرورش و بهداشت آن نیاز می باشد. با شواهد موجود پرورش سالانه این پرنده در ایران در حدود 1 تا 1/5 میلیون قطعه می باشد.